من ۸ سال پیش با پسری آشنا شدم به طور تصادفی... من اهل دوستی نبودم و همیشه قصدم این بود ازدواجی معقول داشته باشم. این آقا پسر شماره همراهم رو از فامیلمون گرفت و تماسها بدون رضایت من تا مدتها ادامه داشت. من از اول نه از ایشون خوشم اومد و نه راضی به دوستی بودم. کار به جایی رسید که از هفته اول گفت اگه با من ازدواج نکی من خودم رو میکشم... غرق در مشکلات خانوادگیش بود و من تصمیم گرفتم مدتی تا رفع مشکلاتش کنارش باشم. ولی به او گفتم که نه هرگز ازدواج میکنم و دلایلم رو هم واضح گفتم.. چون از لحاظ تیپ و ظاهر و وضعیت مالی ایده آل من نبود و نیست. شاید براتون عجیب باشه ولی من بخاطر دلسوزیم عمرمو گذاشتم.الان ۸ سال گذشته. ایشون با اصرار خودش و ملاقات پدرم خواستگاری اومد و حلقه نشون آوردن.اما من توانایی بهم زدن این رابطه رو ندارم. چون هم وابسته شدیم و هم اون آقا دست از سرم بر نمی داره. من به هر رفتار بدی و با هر لحنی گفتم دوسش ندارم ولی اصلا بیخیال نمیشه. همش گریه میکنه..منم احساس بدی دارم نمی تونم عاشقش بشم یا دوسش داشته باشم. چون معیار های منو نداره. یه جوری رفتار میکنه که همش احساس میکنم خیلی آدم بدی هستم و ظلم کردم.. ولی در واقع من احساس می کنم بهم ظلم شده. چی کار باید بکنم تا دست از سرم برداره یا بتونم دوسش داشته باشم؟